Tussen het geboortejaar van de Engelse componist, zanger en luitist John Dowland (1563) en het jaar van overlijden van de Belgische zanger en tekstschrijver Jacques Brel (1978) zitten 415 jaar. Toch heeft Coordonné, het ensemble van luitist Thomas Langlois en mezzo-sopraan Anna Nuytten hen samen op een CD gezet, hun debuutplaat overigens. Op die uitgave ook liederen van John Danyel en de Italiaanse componistes Francesca Caccini en Barbara Strozzi naast Bellerofonte Castaldi (It), Girolamo Kapsberger (Du-It) en Thomas Campion (Eng). Stuk voor stuk tijdgenoten van Dowland. Enkel de Franse singer-songwriter Barbara (1930-1997) mag samen met Brel de enorme tijdsprong maken van de renaissance naar muziek uit de twintigste eeuw.

Terrain Vague, zo heet de CD, is daardoor een bijzondere plaat geworden. Anna Nuytten zingt afwisselend in de taal van de componisten: Engels, Italiaans, Frans. Haar stem klinkt in elk van die talen even beklijvend mooi, ze lijkt wel gemaakt voor de getormenteerde teksten van de oude en nieuwe meesters. De soberheid van de luit, voortreffelijk bespeeld door Thomas Langlois, zorgt voor een adembenemend mooi geheel van liederen waarbij elk woord belangrijk is. Precies datgene wat John Dowland nastreefde, en wellicht ook Brel en Barbara. Door hun teksten enkel met een luit te ondersteunen, wordt dat overigens meteen duidelijk. Die luit mag ook even soloslim spelen, in het fijnbesnaarde Arpeggiata van Castaldi.

Een fragiel instrument als de luit combineren met een even fragiel instrument als de stem, daarvoor moet je veel zelfvertrouwen hebben. Geen van beiden kan zich verstoppen, dit genre staat ver af van een zangeres die begeleid wordt door een instrument. In elk lied wordt duidelijk hoe Nuytten en Langlois erin slagen om een ware symbiose van woord en klank te bewerkstelligen, een symbiose die ook nog een pallet aan kleuren en emoties met zich meedraagt. Pas als je de CD een paar keer hebt beluisterd (en zelf deed ik dat met heel veel plezier) ontdek je hoe geraffineerd de liedkeuze is, hoe meesterlijk mooi oude en nieuwe liederen (h)eerlijk met elkaar in dialoog gaan.

Dit is geen CD om enkel te beluisteren. Je kan deze Terrain Vague best walsen als exquise wijn en savoureren als een succulent sterrengerecht. En nu we toch over sterren bezig zijn, deze plaat verdient er minstens vier. Sterk debuut.