De Duitse celliste Anja Lechner (1961) creëert met haar eerste soloalbum een unieke muzikale dialoog, waarin ze de werelden van drie componisten uit verschillende tijdperken samenbrengt: Tobias Hume, Carl Friedrich Abel en Johann Sebastian Bach. Straf, want Lechner heeft al een indrukwekkende discografie van meer dan 30 albums bij ECM. Daarop werkte ze samen met uiteenlopende artiesten, van bandoneonist Dino Saluzzi tot pianiste Patricia Kopatchinskaja, en verkende ze muzikale tradities zoals Armeense volksliederen en Byzantijnse hymnes. Maar dit album is dus haar eerste soloalbum, en wat voor een.

Tobias Hume (ca. 1579–1645), een Schotse soldaat en avonturier die een groot deel van zijn leven in het buitenland doorbracht als huurling, onder andere in dienst van de legers van Zweden en Rusland., componeerde naast zijn militaire leven baanbrekende werken voor de viola da gamba. Zijn composities, zoals A Question en Touch Me Lightly, balanceren tussen melancholie en speelsheid, vaak voorzien van mysterieuze of ironische titels. Lechner laat deze eigenschappen subtiel tot leven komen, alsof de improvisatorische geest van Hume door haar spel blijft experimenteren met klank en emotie. De Duitse componist Carl Friedrich Abel (1723–1787) belicht daartegen een heel andere kant van de gamba-muziek. Als virtuoos en componist verwierf hij faam in Londen, waar hij samen met Johann Christian Bach de beroemde “Bach-Abel Concerts” organiseerde, de eerste openbare concertserie in de stad. In werken zoals zijn Arpeggio in d-moll en Adagio in d-moll klinkt een melancholieke introspectie door, die Lechner vertolkt met een intieme en verfijnde gevoeligheid. Johann Sebastian Bach (1685–1750), de meest beroemde van het trio, vormt met zijn eerste twee cellosuites (BWV 1007 en 1008) het ankerpunt van het album. Lechner speelt ze met een frisse lichtheid: we horen staccato’s waar we in andere opnames vaak legato’s horen: het doet ons intenser luisteren en genieten van deze iconische werken. Ze vertolkt de Bach-suites met een fluweelzachte aanraking, doordrenkt van een elegante, verfrissende vloeiendheid.

Lechner brengt Hume, Abel en Bach samen in een gedurfde en intrigerende dialoog tussen tijdperken en stijlen. Hume’s speelse vrijheid ontmoet de introspectieve diepgang van Abel, terwijl Bach zorgt voor een herkenbaar, stevig en harmonisch fundament. Zo laat Lechner de cello spreken als een brug tussen drie grootmeesters, die ieder hun eigen weg naar schoonheid en diepte volgden.

Bart Debbaut, november 2024